Od początku roku dzień wydłuża się zarówno o świcie, jak i o zmierzchu. Jednak tempo wydłużania dnia zwiększa się wyraźnie dopiero około 20 stycznia, gdy Słońce przekroczy równoleżnik \(-20^{\circ}\) deklinacji w drodze na północ. Od tego momentu na naszych szerokościach geograficznych dnia przybywa o ponad 2 godziny na miesiąc.
Styczeń zacznie się dobrą widocznością Księżyca i planet na wieczornym niebie. Na początku roku ekliptyka przyjmuje korzystne nachylenie do widnokręgu po zachodzie Słońca i zbliża się do horyzontu nad ranem. Srebrny Glob przeszedł przez nów jeszcze w grudniu, wędrując przy tym pod ekliptyką, i od drugiego dnia miesiąca jego sierp ozdobi niebo po zmierzchu, na którym po zachodniej stronie widoczne są planety Wenus i Saturn.
Druga planeta od Słońca przez cały miesiąc przejdzie od gwiazdozbioru Koziorożca przez Wodnika do Ryb, osiągając 10 stycznia maksymalną elongację wschodnią, wynoszącą \(47^{\circ}.\) W tym czasie jasność Wenus zwiększy się do \(-4{,}5^m{,}\) a średnica jej tarczy przekroczy \(32''\) przy fazie zmniejszającej się do \(37\%.\) Po drodze, 18 stycznia, Wenus minie Saturna, do którego zbliży się na \(2^{\circ}.\) Planeta wyraźnie poprawi swoje warunki obserwacyjne, wznosząc się o zmierzchu na ponad \(30^{\circ}.\) 3 stycznia \(2^{\circ}\) na południe od Wenus przejdzie Księżyc w fazie \(16\%.\)
Ostatnia z widocznych gołym okiem planet zbliża się do marcowej koniunkcji ze Słońcem i swojej równonocy. W styczniu Saturn świeci blaskiem \(+1{,}1^m{,}\) prezentując tarczę o średnicy \(16''.\) Jego pierścienie stają się coraz węższe i coraz trudniej je dostrzec przez teleskop, szczególnie przy małych powiększeniach. 7 i 23 stycznia na tarczy planety pojawi się cień Tytana, jej największego księżyca, co da się dostrzec nawet przez niewielkie teleskopy. 4 stycznia Saturn zbliży się na mniej niż \(30'\) do gwiazdy 7. wielkości 85 Aqr, która może przypominać jeden z jego księżyców, ale warto pamiętać, że nawet Tytan świeci o prawie \(2^m\) słabiej. Tego samego dnia dojdzie do zakrycia obu ciał niebieskich przez Księżyc w fazie \(25\%.\) Saturn zniknie za ciemnym brzegiem księżycowej tarczy około godziny 18:40 i pojawi się po jej jasnej stronie godzinę później.
6 stycznia Księżyc przejdzie przez I kwadrę, a 4 dni później dotrze do gwiazdozbioru Byka, zwiększając fazę do \(80\%.\) Noc z 9 na 10 stycznia Srebrny Glob zacznie jakieś \(5^{\circ}\) od Plejad, by około godziny 3 zakryć ich południowo-wschodnią część z gwiazdą Merope. Niestety do zakryć dojdzie nisko nad widnokręgiem. Następnej nocy Srebrny Glob minie Jowisza w odległości \(5^{\circ}.\) Planeta powoli słabnie, do końca miesiąca zmniejszając blask do \(-2{,}4^m{,}\) a średnicę tarczy do \(44''.\)
13 stycznia przed północą naszego czasu naturalny satelita Ziemi osiągnie pełnię, zajmując pozycję niecałe \(4^{\circ}\) od Polluksa, najjaśniejszej gwiazdy Bliźniąt, a o godzinie 5:30 zbliży się na \(0{,}5^{\circ}\) do Marsa. Czerwona Planeta 12 stycznia przejdzie najbliżej Ziemi (96 mln km), by 4 dni później znaleźć się w opozycji do Słońca. 23 stycznia Mars zbliży się na \(2^{\circ}\) do Polluksa.
Jak zawsze zimowe opozycje Marsa, mimo tego, że planeta wznosi się wysoko na niebie, należą do tych niekorzystnych, i w tym sezonie średnica jego tarczy nie przekroczy \(15''.\) Również jego jasność nie zrobi dużego wrażenia, osiągnie maksymalnie \(-1{,}4^m{,}\) czyli porównywalnie z Syriuszem. Oczywiście przy tej jasności planeta nadal wyprzedzi pod tym względem wszystkie pozostałe naturalne ciała niebieskie w swoim sąsiedztwie, poza Księżycem, ale zarówno jej średnica kątowa, jak i jasność nie zachwycą tych, którzy pamiętają wygląd jej tarczy podczas tzw. Wielkich Opozycji w 2018 czy 2003 roku. Niestety dla nas wtedy planeta przechodzi przez opozycję latem i wędruje nisko nad widnokręgiem. Jest to jedna z tych rzeczy, których szczerze możemy zazdrościć mieszkańcom półkuli południowej naszej planety, mających Marsa wysoko na niebie podczas jego największych opozycji.
Księżyc powędruje dalej i 16 stycznia wzejdzie \(2^{\circ}\) od Regulusa w Lwie, a 5 dni później rano, mając tarczę oświetloną w połowie, pokaże się \(0{,}5^{\circ}\) od Spiki w Pannie. Styczniowy nów przypada 29. dnia miesiąca. Do tego czasu 25 stycznia oświetlona w \(20\%\) tarcza Księżyca zajmie pozycję około \(3^{\circ}\) od Antaresa, najjaśniejszej gwiazdy Skorpiona.
Jak co roku na początku stycznia promieniują meteory z roju Kwadrantydów. Ich radiant położony jest na północ od Wolarza, a zatem nigdy u nas nie zachodzi. Kwadrantydy najlepiej obserwować rano, gdy ich radiant wznosi się na ponad \(60^{\circ}.\) Są to meteory o średniej prędkości, zderzają się z naszą atmosferą z prędkością 41 km/s. W okolicach maksimum aktywności można spodziewać się nawet 80 zjawisk na godzinę.
4 lutego przewidywane jest maksimum aktywności długookresowej gwiazdy zmiennej R Leo. Może ona osiągnąć blask nawet \(+4{,}4^m{,}\) jest wtedy dostrzegalna gołym okiem. R Leo znajduje się jakieś \(5^{\circ}\) od Regulusa, niedaleko gwiazd 6. wielkości 18 i 19 Leonis, z którymi można porównywać jej blask. Ma też wyraźnie widoczną wiśniową barwę. Łatwo ją zatem zidentyfikować przez lornetkę. Pod koniec stycznia gwiazda góruje około godziny 1 na wysokości \(50^{\circ}.\)